Archive for category: Blog

Mijn tweelingzus is mijn spiegelbeeld.

Dit is een open deur als het om een eeneiige tweeling gaat. Dat de één de ander niet is, dat is niet altijd vanzelfsprekend.

Jacqueline heeft een tweelingzus, Annabelle. Ze zijn een eeneiige tweeling. Ze hebben dezelfde hobby’s, dezelfde vrienden, dezelfde kleding en dezelfde ouders, vanzelfsprekend. Jacqueline komt bij mij op de coachingspraktijk omdat ze merkt dat ze extreem onzeker is over haar lichaam. Ze wil zich het liefste niet vertonen en altijd online leven. Ze verschuilt zich onder een capuchon en achter een lange jas met een enorme das, haar handen in de zakken. Ze is niet blij, ze gaat nooit uit en ze wil wel blij zijn. Ze is er klaar mee.

We gaan aan het werk met de coaching. Daarbij merk ik dat ze het vaak over haar tweelingzus heeft. Ze praat bewonderend over haar. De zus durft zichzelf wel te laten zien, daar verschillen ze dus in. Haar zus is als eerste geboren, Jacqueline heeft even moeten wachten voor ze door de geboortegang mocht. Ze was ook iets kleiner als baby.

Tweelingen maken in hun jeugd vaak mee dat de oudste de rol van  “zorger”  voor de jongste pakt, de jongste is de “volger”. De oudste neemt de verantwoordelijkheid voor beiden op zich. De volger voelt zich werkelijk kwetsbaarder en zal ook vaker mentale problemen ondervinden. De jongste vindt de eigen prestaties minder waard(ig). De eerstgeborene schat prestaties op de waarde die ze werkelijk hebben en hoger. Dit blijkt uit onderzoek. Is dit een kwetsie van nature of nurture? Vaak blijkt dat ouders en omgeving een rol spelen doordat de oudste bewust als oudere geponeerd wordt en de jongste als jongere, ook al zit er maar 10 minuten verschil tussen hun geboorte

Er was herkenning bij Jacqueline. Ze vond dat ze niet veel presteerde. Ze haalde wel goede cijfers met haar studie rechten, maar dat was gewoon. Annabelle was meer dan tevreden met dezelfde cijfers en ze had nog lol in haar ( dezelfde) studie ook!

Ik besloot om Annabelle als rolmodel voor Jacqueline te laten fungeren. Ik had mijn strategie overdacht, het doel was dat Jacqueline zich op haar werkelijke waarde zou gaan schatten doordat ze kon zien dat ze exact hetzelfde presteerde als de zus waar ze naar opkeek. Ik zou de oefening intuïtief sturen door beiden te observeren en te volgen.

De oefening ging uiteindelijk als volgt: de zussen stonden tegen over elkaar. Jacqueline stelde Annabelle vragen over hoe zij zo makkelijk kon leven. En ook over hoe ze zich zo gèneloos met haar lijf kon uiten. Hoe dat voelde en wat ze dan dacht. Dat gaf Jacqueline veel informatie over de gedachtes van haar zus.

Daarna stelde ik een rolwisseling voor, Annabelle zou vanuit Jacqueline praten, in het heden. Het kostte Annabelle niet veel moeite om zich in haar zus in te leven. Er ging een golf van verdriet door Jacqueline heen, toen zij Annabelle als zichzelf hoorde zeggen: “Ik kan niks en jij kan alles beter”.

De laatste interventie was dat Annabelle als Jacqueline in de toekomst vertelde wat ze deed en hoe ze zich voelde. Alles was Ok, haar leven liep op rolletjes, ze had lol in haar leven. Ze wist nog niet exact hoe het verder zou gaan, maar wel dat het goed zou komen. Ze had nu plezier en ze wist dat ze op zichzelf kon vertrouwen.

Jacqueline straalde, toen ze dit hoorde! “Zou ik zo kunnen zijn?” fluisterde ze.

Als kers op de taart, vertelde Annabelle iets wat heel belangrijk was. Ze zei: “Jacqueline dit is jouw leven en ik heb het mijne. En we moeten ons eigen leven leiden. Dus vind je eigen weg en kopieer mij niet langer in alles wat ik doe. Ik laat je los, maar we blijven wel altijd samen”

Wanneer DNA voor honderd procent gelijk is, dan is er soms een heleboel nodig om een zelfstandig en blij mens te worden.

Jacqueline is nog 2 keer bij mij langs gekomen. De laatste keer dat ik haar zag, liep ze rechtop, lachend en zonder jas aan de praktijk uit.

 

In dit verhaal zijn de namen en personages gefingeerd. Overeenkomstigheden zijn met toestemming geplaatst.

 

Naar de Retreat van Life Changing Events komen mensen om allerlei redenen. Hier het verhaal van Marie. Misschien herken je daar dingen in van jezelf….

Marie zorgt graag voor anderen. Ze staat altijd klaar voor haar collega’s, haar gezin, ouders, vrienden, kennissen, buren. Zelfs voor de hond van de buren. Wanneer heeft ze tijd en aandacht voor zichzelf? Als ze een boterham naar binnen propt of als ze wekelijks bij haar yogaklasje de ‘down facing dog’ doet. Dat is haar uurtje. Daarna stuift ze weer in volle vaart op haar fiets door de stad.

Het is hoe het is. Marie is van jongs af aan een regelneef. En wat ze doet, doet ze 100% perfect. Er ontbreekt nooit iets aan de kinderfeestjes, de burenborrel, de broodtrommel van de kinderen, het uitlaten van de hond (ja, de hond  van de buren). En voor zichzelf heeft ze altijd een flesje water bij zich. “Als ik mijn flesje water maar heb”, zegt ze, “Dan is het goed”. Tot er op een dag iets bij haar knapt…

Marie loopt met de hond op de hei. Ze is moe en ze moet nog zoveel die dag. Waar heeft ze haar auto geparkeerd? De auto staat niet meer op de plek! Paniek. Haar telefoon, ze zoekt in de tas. Wat! O nee, die ligt nog in de auto. Ze roept de hond, steeds harder en harder. Ze voelt dat ze een rood hoofd krijgt, en duizelig wordt. De hond komt er gelukkig aan. Ze heeft dorst. Waar is de auto? De hond loopt rondjes om haar heen, ze gaat op een boomstronk zitten. Haar witte broek wordt vies, de hond gaat janken en legt zijn vieze poten op haar been. Marie legt haar hoofd in haar handen en begint te snikken. Als ze na 5 minuten opkijkt, ziet ze de auto staan. Tegenover waar ze zit. Ze blijft nog even verdwaasd zitten. Wat is er met haar aan de hand? “Dit kan niet meer zo,” verzucht ze. “Er moet wat veranderen”. Maar wat?.

Er zijn meer dingen die haar dwars zitten. De Ipad van haar dochter laadt niet op, en die heeft ze nodig voor school. Dochter huilen, paniek. Man boos op dochter, dochter nog verdrietiger, Marie boos op man. Wat een stress. En daarna komt manlief alle dagen van de week laat thuis en zegt dagen niets tegen haar. Een ander voorval: Marie’s vader wil graag op vakantie, haar moeder niet. Ze zijn het vaak niet eens over dingen, en betrekken dan Marie bij hun gekissebis. Vader wil een huisdier, een hond. Moeder niet. Die vindt honden vies. Weer ruzie. Marie probeert de boel te sussen en tot bedaren te brengen. En zo gaat het maar door… Iedere dag lost zij iets op voor een ander, zorgt ze voor de ander.

Het zijn allemaal niet van die erge dingen, maar bij elkaar is het teveel voor Marie. De maat is vol. Ze gaat steeds meer nadenken over wat een vriendin tegen haar heeft gezegd. Dat ze altijd aan en voor anderen denkt, maar niet aan zichzelf. Dat ze zichzelf verwaarloost. Ze voelt dat dit niet langer zo kan. Ze wil iets veranderen. Ze wil meer energie hebben. En meer tijd voor zichzelf. Ze wil ertoe doen.

Diezelfde vriendin heeft haar verteld over een week die ze in Mallorca heeft doorgebracht, een Retreat-week. Daar kwam ze heel enthousiast en vol levenslust van terug. Misschien is dat ook iets voor jou Marie, had ze gezegd. Marie neemt een besluit: ze gaat kijken wanneer de volgende week is, en dan even gewoon de boel de boel laten. Een week er even helemaal uit, aandacht geven aan zichzelf. Zo gezegd, zo gedaan.

In de Retreat-week op Mallorca kwam Marie achter een heleboel dingen. Dingen die haar, zo voelt ze meteen, gaan helpen om thuis niet langer ‘leeg te lopen’ en er zelf ook te zijn.

Zo ontdekt ze wat de werkelijke reden is dat zij de spil van alles en iedereen wil zijn. De neiging om altijd met anderen bezig te zijn, zorgt ervoor  ze zelf ‘buiten schot’ blijft. Maar dat zorgt ook voor eenrichtingsverkeer en gevoelens van eenzaamheid. Ze ziet in dat haar perfectionisme komt doordat ze onzeker is en bang is voor het onbekende. Dat kan best wat minder! Ze leert dat ze grenzen kan stellen en welke grenzen dat zijn. En hoe ze dat kan doen. Waar wil ze wel een rol in spelen en waar niet in? Ze heeft een traantje kunnen wegpinken en goed boos kunnen zijn, zonder dat iemand haar veroordeelt. Ze krijgt haarscherp wat goed is voor haarzelf, wat haar behoeftes zijn, en aan het eind van het retreat weet ze hoe ze dit kan verwezenlijken. En bovenal ervaart ze hoe prettig het is om tijd voor jezelf te nemen, je goed over jezelf te voelen en hoe dat je een leuker mens maakt. Voor jezelf, voor je gezin en de omgeving. Volle goede moed en frisse zin stapt ze in het vliegtuig naar huis. Ze begrijpt haar situatie beter en heeft overzicht, grip. Het is wel een kwestie van echt doen en volhouden, daarvoor gaat ze verder met coaching in Nederland. En wat ze vooral gaat doen: niet zoveel van zichzelf eisen

.

Tot zover het verhaal van Marie. Wat hebben andere deelnemers aan de Retreat weken van Life changing events voor zichzelf meegenomen uit de week?

-Je komt op adem en kunt je verhaal doen, zonder voorzichtig te hoeven zijn dat je anderen kwetst.

-Je kunt onverstoorde aandacht aan jezelf geven.

-Je erkent je eigen emotie, mag deze uiten.

-Je ontdekt wat je behoeftes zijn, en maakt daar ruimte voor. Je leert grenzen stellen en daarvoor uitkomen.

-Je achterhaalt wat de redenen zijn dat je volhardt in bepaald gedrag, ook al brengt dat niet wat goed voor je is.

-Je ervaart wat de bron, je oorsprong is, wat is er eerder gebeurd in je gezin van herkomst.

-Je weet wat je anders gaat doen, en hoe.

www.lifechanging.nu

Marie is een gefingeerd persoon. Het verhaal van Marie berust op aangepaste en verzamelde verhalen van allerlei personen.